Forum dyskusyjne miłośników twórczości J.R.R. Tolkiena

[Monisia]

prawdziwy start tematu: 10.11.2001 (data z 2002 r. spowodowana konwersją starych wpisów do nowego engine forum) - elfy
---------------------------------------------------------
ktora scene lub opowiesc (silmarillion z wielu opowiesci sie sklada) lubicie najbardziej? lub najbardziej was wzruszyla?

jesli chodzi o scene to chyba pojedynek i smierc fingolfina. co do powodow to napisze jak bede miala wene... smaug i grapef, a takze byc moze barahir, beda wiedzieli, co na potrafie napisac jak mam wene.

a z opowiesci to na pierwszym miejscu historia turina. najbardziej mnie wzruszyla. nad zadna z historii srodziemia nie naplakalam sie tyle co nad ta. i tu powodow chyba nie trzeba wymieniac...

[Ruginwaldus]

Scena z Nirnaeth Arnoediad, w której Naugrimowie wynoszą ciało swego władcy Azaghala w orszaku żałobnym wśród szalejącej bitwy.
Opowieść-nie będe oryginalny i też wskażę dzieje Mormegila. Chyba najbardziej tragiczna postać Śródziemia-jak już wydaje się, że poniósł najgorszą możliwą klęskę w życiu, za chwilę spotyka go coś jeszcze gorszego. Można powiedzieć, że Zło kroczy jego śladem, niezależnie od jego intencji.

[Goku]

[Vilwarin]

[Nifrodel]

Wszyscy boleją nad historią Turina, smutne to, zabić przyjaciela i borykać się samotnie z przeznaczeniem. A mi szkoda Niniel/Nienor bardzo bardzo. Bo tragedia polegała na tym, że długi czas tkwiła w złych przeczuciach, które okazały się gorsze niż wszystko, co mogła sobie wyobrazić. I Hurina też mi szkoda, ale nigdy ojcem nie będę, więc chyba nie wyobrażę sobie co musiał czuć.

I jeszcze piękna jest historia Berena i Lutien, I historia Idril też....historie o miłości w ogóle mnie wzruszają

[Istyar]

a to moj ulubiony kawalek:
Tuor passed into the borders of Nevrast, where once Turgon had dwelt; and at last at unawares (for the cliff-tops at the margin of the land were higher than the slopes behind) he came suddenly to the black brink of Middle-earth, and saw the Great Sea, Belegaer the Shoreless. And at that hour the sun went down beyond the rim of the world, as a mighty fire; and Tuor stood alone upon the cliff with outspread arms, and a great yearning filled his heart. It is said that he was the first of Men to reach the Great sea, and that none, save the Eldar, have ever felt more deeply the longing that it brings.

-'Of Tuor and His Coming to Gondolin' [Unfinished Tales]

[Lastiel]

(...) Wkońcu Hurin został sam, odrzucił wówczas tarczę i oburącz chwycił topór. Pieśn mówi,że ostrze topora dymiło póżniej od czarnej krwi trollów, gwardzistów Gothmoga, póki nie skruszało, a za każdym razem zadając cios Hurin wołał:
- Aure entuluva! przyjdzie znów dzień - Siedemdziesiąt razy powtórzył ten okrzyk, lecz w koncu wzięli go zywcem z rozkazu Morgotha : orkowie czepiali się rękami jego odzieży nie puszczając nawet wtedy, gdy odrąbywał im ramiona,a było ich wielu i przybywały coraz to nowe chmary, aż wreszcie Hurin upadł nakryty mrowiem napastników . Wtedy Gothmog związał go i zawlókł do Angbandu, szydząc z pokonanaego .
Tak się skończyła się Nirnaeth Arnoediath, gdy słońce znikneło za morzem.(...)

[Neratin]

Ten fragment 'Silmarillion' podzialal na mnie chyba najbardziej... chyba dlatego ze tak bardzo odstaje od reszty...

"'All roads are now bent.'
Thus in after days, what by the voyages of ships, what by lore and star-craft, the kings of Men knew that the world was indeed made round, and yet the Eldar were permitted still to depart and to come to the Ancient West and to Avallónë, if they would. Therefore the loremasters of Men said that a Straight Road must still be, for those that were permitted to find it. And they taught that, while the new world fell away, the old road and the path of the memory of the West still went on, as it were a mighty bridge invisible that passed through the air of breath and of flight (which were bent now as the world was bent), and traversed Ilmen which flesh unaided cannot endure, until it came to Tol Eressëa, the Lonely Isle, and maybe even beyond, to Valinor, where the Valar still dwell and watch the unfolding of the story of the world. And tales and rumours arose along the shores of the sea concerning mariners and men forlorn upon the water who, by some fate or grace or favour of the Valar, had entered in upon the Straight Way and seen the face of the world sink below them, and so had come to the lamplit quays of Avallónë, or verily to the last beaches on the margin of Aman, and there had looked upon the White Mountain, dreadful and beautiful, before they died."