Forum dyskusyjne miłośników twórczości J.R.R. Tolkiena

[Nellelórë]

Przyszło mi dziś niespodziewanie na myśl coś, czego omówienia nigdzie nie widzę... mam tylko nadzieję, że nie jest to temat zbyt makabryczny - po prostu to ciekawe... Wiadomo, że Maedhros na ścianie Thangorodrimu stracił dłoń. Potem zginął - i może pod więcej niż jednym względem było to dobre dla niego, bo jak przypuszczam , gdy jego fëa znalazła się w Mandosie, niczego jej, jako niematerialnej, nie brakowało, a jeśli Maedhros w końcu opuścił pałace Mandosa jako odrodzony elf, jego hroa była znów pełna, prawdopodobnie odzyskał dłoń... A może się mylę? Może ktoś widzi to inaczej?

Co jednak mnie naprawdę zaciekawiło, to fakt, ze lost Maedhrosa nie był wyjątkowy i wiele elfów musiało zostać podobnie okaleczonych lub oszpeconych w nieustających wojnach. A skoro tak, to czy te, które nie zginęły, musiały żyć ze swym kalectwem/ niedoskonałością do końca świata? To straszne, naprawdę wyjątkowo paradoksalne - ale czy takiemu nieszczęsnemu elfowi nie lepiej byłoby umrzeć i odrodzić się w nowym doskonałym ciele? Jak czuł się elf, któremu przydarzyła się tak okropna przygoda, na myśl o tym, że tak już będzie, że pozostanie okaleczony przez całe eony czasu? A może był w Valinorze taki lek, taka kuracja, która pozwalała się elfiej hroa zregenerować? Jakoś w to wątpię - choć jeśli komuś coś o tym wiadomo, chętnie powitałabym takie nowiny.

Być może jednak jest to małe niedopatrzenie ze strony Tolkiena i nie ma tu żadnej odpowiedzi ani rozwiązania...

[Sarnond]

[Adunaphel]

Popieram punkt widzienia Sarnonda. Po pierwsze wiec, to nie bylo tak latwo wejsc do palacow Mandosa, ubrac sie w nowe cialko i wracac. Kazdy musial "odsiedziec" swoje i taki Maedhros, chyba jednak nie wrocil, a przynajmniej nie tak od razu (a to przy pojeciu czasu elfow i Valarow moze byc calkiem dlugo ). Fëanor nie powrocil, nie wiem jak to bylo z jego potomkami.

A jesli chodzi o zwykly statystyczny przypadek, poczciwego elfiego kowala, ktory powracal w nowym wcieleniu, to pomyslmy jakby to moglo byc.
Wszystko co pisze, wydobywam gdzies z zakamarkow pamieci (a skleroza nie boli ), bo nie mam zrodel pod reka, wiec jak cos pokrece to nie bijcie za mocno tylko poprawcie.
W Morgoth's Ring chyba bylo co nieco o reinkarnacji elfow. Elf odradzal sie w swoim pierwotnym (identycznym) ciele, jako dziecko i nie pamietal swojego poprzedniego zycia do momentu osiagniecia dojrzalosci. Chodzilo tu przede wszystkim o dojrzalosc psychiczna, a nie o magiczna granice lat 18 . Wtedy dopiero mial "flashback" i odzyskiwal swoje dawne wspomnienia, zyskujac w ten sposob niejako podwojne doswiadczenie.

Z tego mogloby wynikac, ze wracal jak nowo narodzony na Ardzie, czyli taki, jakim sie urodzil w poprzednim zyciu, bez nabytych pozniej kalect lub urazow fizycznych. Jedyne co zachowywal z poprzedniego zycia to wspomnienia i nabyte doswiadczenie, ale to wszystko odnosi sie raczej do sfery duchowej a nie cielesnej.
Przynajmniej chce wierzyc, ze tak bylo i ze biedne elfy nie musialy cierpiec kalectwa przez dlugie wieki istnienia Ardy

[Nellelórë]

Ja też nie uważam Pałaców Mandosa za luksusowe rezydencje, w których elfy mogły cieszyć się spokojem i nirwaną przez wieki. Też uważam, że było to miejsce na pokutę i rozmyślania bynajmniej nie wesołe - choć dotyczyło to tych, co "zgrzeszyli", a przypadek górnika z kopalń diamentów w Amanie to co innego. Tacy na pewno bywali bez winy, elfom też umierało się przypadkowo, bez sensu, bez grzechu, nagle. Tacy raczej nie pokutowali? Jeśli umarł wierny do końca Vanyar, nie miał pewnie za co pokutować, i może nie spędzał tyle czasu w Mandosie co noldorscy bratobójcy? Sama chęć odrodzenia była już zmarłemu elfowi poczytywana za zasługę, jak się dowiadujemy z Morgoth's Ring, bo różnie z tym bywało...

[Sarnond]

[Nifrodel]

[Ugrunîlo]

Jak już wszystko wyjaśnione to pewnie troszkę zboczę z tematu...

[Sarnond]

Nio tak, ale jeśli nie powinniśmy patrzeć na _życie_ elfa z ludzkiego punktu widzenia, to nie powinniśmy też z tegoż punktu patrzeć na śmieć.