Forum dyskusyjne miłośników twórczości J.R.R. Tolkiena

[Ominous]

[Nadia]

No to nadszedł czas na... moją relacyjkę!
Będzie niemiłosiernie zaspamowana, prawdziwie emocjonalna i całkowicie szczera. A więc.. zaczynamy!

Przede wszystkim: bardzo, ale to BARDZO mi się podobało! Najlepszy Tolk Folk, na jakim byłam! [SPAM] IIIAUAhAHahaHauaha!!!! ACHhhhH!!!! KOOOOOOOOOOOOCHAM! [/SPAM]

A teraz już nieco konkretniej!

Na Tolk Folk czekałam od roku, kiedy to dowiedziałam się z forum o jego istnieniu. Umierałam z ekscytacji na samą myśl o tym, że poznam tylu wspaniałych ludzi, których dotychczas mogłam jedynie czytać. Przed dłuuuuuugi czas TF był głównym tematem moich myśli, rozmów z Nutriasobolową, a myśl o nim towarzyszyła nieustannie mi i wszystkim moim poczynaniom!
Nie wiązałam z nim jakichś poważnych obaw, chociaż zastanawiałam się, czy tam trafię, ile osób mnie polubi, a ile znielubi, czy się z wami zintegruję, czy znajdę "Zbycha", czy... no i jak to w ogóle będzie! Początkowo zamierzałyśmy z Nutrią spać w samych śpiworach (na drzewie czy gdzieś ), ale, w końcu, ze względu na spore opady, zdecydowałam się zakupić namiocik!

Już w pociągu towarzyszyły mi takie emocje, że nie wiem, jak w ogóle udało mi się tam dojechać. Na szczęście na dworcu czekała już na mięęę Nutria, która zaprowadziła mnie na dworzec PKS. Miałyśmy mały problem ze znalezieniem kasy, a następnie kupnem biletu na właściwy bus, ale na szczęście los był dla nas łaskawy. Po paru minutach siedzenia na ławce i umierania od myśli, JAK TO BĘDZIE, zaczęłyśmy umierać jeszcze bardziej, gdyż poznałyśmy Sirielle! Z nią to przegadałyśmy całą drogę busem, co było cudownym wstępem do wspaniałości Tolk Folku. Oczywiście dzięki Sirielle znalazłyśmy "Zbycha", zamówiłyśmy taksówkę i, z bijącym 421235670987 razy na sekundę sercem, wkroczyłyśmy na drogę prowadzącą do pola. Tam powitała nas grupa osób, z których rozpoznałyśmy na początku mONĘ i Vilvę. No i zaczęło się!

Przede wszystkim, zdziwiło mnie pole, które wyobrażałam sobie inaczej, jednak szybko się do niego przyzwyczaiłam. I dość mało osób było jeszcze. Ludzie byli bardzo sympatyczni, jednak czułam się raczej "z zewnątrz", nie rozumiałam, o czym rozmawiają, nie znałam kontekstów i powiązań. Czułam się trochę wyobcowana (ale często tak mam, że nie pasuję do innych, taka już jestem ). Jednak to, co poczułam od razu, to to, że to bardzo sympatyczni i pozytywnie poryci ludzie, i że chcę się z nimi polubić i stać się częścią tego środowiska. Dlatego najpierw starałam się integrować z każdym po trochu, a jednocześnie ze wszystkimi, a z każdą godziną czułam się coraz bardziej zintegrowana.

W czwartek się zaczęło! Rozpoczęło się wspaniałą, niezapomnianą i cudowną wyprawą na Wielką Sówkę w grupie trzynastu śmiałków! Przy okazji poznałam między innymi Nifrodel, która zaproponowała mi i Nutrii banany Sirielle! (Bo, jak niektórzy wiedzą, ja i Nutria jesteśmy PB, czyli Prawie Zabanowane.) (A po powrocie na pole poznałyśmy dalszą część administracji...) Aaale, ale: wracając do tematu... I chociaż to 300 metrów troszeczkę się przeciągało, to nie zamieniłabym tej wyprawy na nic innego! Rozmowy z ludźmi, w tym z naszymi wspaniałymi adminkami , między innymi o zwierzakach, gadach, płazach, wężach, pająkach i innych takich cudownościach , śmianie się, te głośno komentowane przeze mnie kłody pod nogami, zbieranie jagód, PADALEC , integracja z padalcem, na górze lody i soczek oraz wspinaczka na wieżę... Koooocham!

Te wszystkie konkursy: kalambury, teatralny (zachęcam do hejtowania wersji patriotyczno - patetycznej; ja już zahejtowałam, A TY? ), "wiedzy" , zapewniły mi porządną dawkę śmiechu, a "wiedzy" (w którym dałam nazwę grupie: "No to nie wiem", pokonując grupy: "Nie wiem" i "Nie wiem, k...") zapewnił nawet kubeczek (dzięki Kaile, mimo że ja sama wzięłam udział raczej bardziej parodystycznie niż z jakiegokolwiek innego powodu). LARP, przebieranie się za orka (chyba pasuje mi ten styl bardziej niż jakikolwiek inny ) m. in. z Mildą , bieganie, chowanie się po krzokach, wpadanie w jakieś bagna za drzewami , włażenie na takie cuś obserwacyjne, spadające orcze kakakaski, okładanie się z kimś orczym kakakaskiem, jako że poskąpili mi broni . Potem cudowna i niezapomniana burza , siedzenie najpierw przy ognisku, potem przeniesienie się do tego drewnianego czeguś, gdzie się siedziało, i tam rozmowy o różnych różnościach (między innymi z Neryą o "Grze o Tron", której nie czytałam i nie zamierzam przeczytać ), a następnie przesiadywanie w beczce do rana, a w niej nocne rozmowy z Nutrią, Kotem (była też Krokodyl, acz nie tu, i był Panda, też nie tu ), Kamilą, Baldim, Arim, Silem, Mithem, potem wpadł jeszcze Bąku, a potem Eru, żeby nas przegonić, ale nie został wysłuchany, do tego degustacja mnogości ocalanych wcześniej napitków, śmiechy i integracja!

Próby do bitwy, okładanie się bronią z Sobolową i Potomkiem (jeszcze mam strup na palcu ), coraz bardziej udolne próby szczelania z łuku, moich pytań co to bitwy wykładanie, męczenie ludzi, bieganie po łące, łażenie z ludźmi do sklepu po moje żelki i lody, krycie się przed słońcem pod schodami, Dagon pod mostem (ale tylko do kolan ) i podgryzanie stóp przez rybki (według pomysłu Niuch). Porządniejszy Dagon z mojej strony nastąpił w poniedziałek, ale i tak był byle jaki, bom nie miała stroju. POCHÓD! Tutaj naprawdę nie cza nic dodawać! Jak sobie przypomnę sowę, darcie się naszej Bandy Debili, wymuszenie jednego piwa na wszystkich, a zaraz potem: "Znowu się spiiiiiiiiiili! Nadchodzi banda debiiiiiiiiiili!", no to po prostu ze śmiechu nie mogę! I ci biedni ludzie, patrzący, nierozumiejący i niełapiący... bezcenne. No i sama bitwa, oczywiście! Nie wyobrażam sobie, żebym mogła nie brać w niej aktywnego udziału! Chociaż nie ogarnęłam (jak to ja!) paru rzeczy i inni musieli mnie ogarniać. I chociaż moje pięć minut trwało jakieś 30 sekund (a właściwie, to nie wiem, ile), to i tak rzeczywisty czas walk, okładania się orczym orężem i tej całej atmosfery, trwał znacznie dłużej!

Wizyta w "Pstrągu", którego, nie wiedzieć czemu, uważałam za "Śledzia" , a tam ciekawe rozmowy między innymi z mONĄ, mamą Potomka i Potomkiem. Gra w "Grę o Tron", z której ogarniałam tyle, że chcę już to skończyć . Potem ostatni, wspaniały dzień, niezapomniane rozmowy z ostatnimi tolkfolkowiczami, między innymi o szeroko pojętych zwierzętach, zbożóweczkach, głaskaniu niedźwiedzi, wężach i Bieszczadach (to z paroma osobami), a także osobliwych użytkownikach, Gospodach, spamowaniu, poznaniu Nutrii i prawie zabanowaniu (to głównie z barto166) [inni nie bardzo się orientowali, o co pływa, biedaczki, a niech żałują, a jak chcą wiedzieć, to niech do mnie napiszą, to im wyślę pewien plik (a pamiętam, że byli chętni), co do którego moją obsesję znają prawie wszyscy, którzy znają mnie].

Tonięcie w prysznicach, prysznic, z którym musiałam walczyć, spotkanie drugiego tu już padalca, wypatrywanie żmii, drażnienie szerszenia, wypytywanie ćwierci TFu o sklep, przesiadywanie i darcie się przy ogniskach (te piosenki, które do dziś mnie męczą... aczkolwiek treść niektórych z nich może mi się nie podobać i nie podoba mi się (nielicznych) (ale podoba mi się Szelobcia!), to jedno cza im przyznać: wpadają w ucho niesamowicie! No i oczywiście ZUO... (Tak na marginesie, a właściwie w nawiasie: wczoraj wybrałam się do zoo i, zamiast: ZOO, przeczytałam: ZUO. )

Ogólnie piękna okolica, drzewa w pobliżu (do wspinania!) i góry w oddali (również), integracja z jakże wspaniałą i niepowtarzalną Bandą Debili, których poczułam się częścią, poznanie ludzi z Forum, których byłam tak bardzo ciekawa (na przykład Sirielle!) (ale też, na przykład, bardzo chciałam poznać Zair ), a także wielu innych, również wartych poznania! Jeszcze przed Tolk Folkiem (albo, jak to mawiamy z Nutrią: Fiołkiem) też poznałam sporo wspaniałych osób z forum (z niektórymi po dziś dzień (znaczy no akurat dzisiaj nie) jestem w stałym kontakcie, pacz: Nutria , ale tutaj dodatkowy urok polegał na tym, że byliście tak skumulowani w jednym miejscu!

Dwa podstawowe pytania do mnie brzmiały, jak następuje (znaczy mniej więcej, no ): "Czy ty masz soczewki?" i "Czy ty jesteś Nutria?". A ja za każdym razem cierpliwie odpowiadałam. I dzięki temu zachodził proces integracji!

A najwspanialsze jest to, że, mimo iż tak niewiele czasu spędziliśmy razem, to już po krótkim czasie poczułam z wami prawdziwą więź, tak, jakbym znała was od dawna. No i wszystkich was bardzo polubiłam. Jeśli kogoś mniej, to pewnie tylko dlatego, że mniej z nim sobie pogadałam, chociaż starałam się popodchodzić do większości i pytać, kto oni.

Droga powrotna również przebiegła w przemiłej atmosferze w gronie ostatnich tolkfolkowiczów. A zakończyła się chyba jakoś przed 22 (dobrze mieć ciocię we Wrocławiu, u której można nocować!). A przy okazji pobytu we Wrocu, dałam Nutrii wspaniałomyślnie szansę zrewanżowania się za poznanie zbożóweczki i tym razem ja poznałam jej szczury. Ale, jak wróciłam, to tak strasznie mi was brakowało! I nadal brakuje, no co zrobić! Ale z niektórymi, z którymi jestem w kontakcie, już wiem, że widzę się na Fornoście!

Reasumując: Tolk Folk dopasował się mniej więcej do poziomu moich wyobrażeń, a nawet pod wieloma względami znacznie je przewyższył. I wielkie do organizatorek za ogarnięcie tego wszystkiego, tyle włożonego wysiłku i pasji.
A w ogóle, to KOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOCHAM i do zobaczenia! Oby jak najrychlej!

[Sirielle]

A to ciekawe czemu Was w kółko wszyscy mylili Sama w pierwszej chwili nie wiedziałam która z Was jest która, ale to dlatego, że nie dosłyszałam nicków.

[Vilva]

[Meliel]

Kurczę, dlaczego mnie ominęła wyprawa na Sowę
Następnym razem (o ile takowa wspinaczka jeszcze będzie) to koniecznie się z Wami zabieram!!!
tak to jest jak się skąpi kasy i przychodzi po 18 na pole namiotowe by nie płacić za dzień

[Nadia]

Jej, dzięki, Vilva, za brawa.
Ale kilka osób znałam osobiście też, np. Niuch, Kaile i Allerię (że o Nutrii nie wspomnę).
Ale oczywiście większości nie znałam (a poznanie niektórych nadal przede mną!). Dlatego dzięki wszystkim za ten wspólnie spędzony czas i znoszenie mnie. Bardzo was lubię!

[Vilva]

[Alleria]

To byłam ja! Przyznaję się.
Nie wiem co mnie podkusiło by iść ze wszystkimi. Podwinęłam nogaweczki spodni i zaczęłam sobie z rozkoszą dreptać przy brzegu. Nagle wszyscy kąpiący się jednocześnie się na mnie spojrzeli. Stwierdziłam, że trzeba dać dyla. Niestety Potomek mnie dogonił i złapał za nogę . Tak oto ofiara została złapana. Potem Bąku mnie utopił. Cały dzień spodnie (paskudne jeansy) mi schły. Pozdrawiam chłopaków .

Muszę powiedzieć, że to mój pierwszy w życiu taki wyjazd. Cieszę się, że znalazły się na to finanse i nie wydałam w cale tak dużo. Bałam się tylko o swoją reakcję na dużą ilość osób. Początkowo pierwszego dnia nie miałam co ze sobą zrobić, ale szybko się rozkręciłam. Zyskałam sympatię grupki osób powalając Ariego . Nawet zabrałam mu szalik. Oddałam potem.

Wspaniałą sprawą były przygotowania do spektaklu. No i wspólnie spędzane wieczory. Śpiewanie przy ognisku było fajne. Rozmowy do późnej godziny. Dziękuję wszystkim, a szczególnie Draugowi, który wiernie dotrzymywał mi towarzystwa do samego końca.
Było na prawdę miło. Świetnie się bawiłam.